To dziecko miało może trzy, może cztery lata i wyglądało jak minisumita. Było niezwykle żwawe, skoczne, wesołe ganiając gdzie się tylko dało i nie zważając na nic wokół.
- Przyjemny jest brak świadomości wzroku innych - Się pomyślało widząc otoczenie.
Wczoraj, po szesnastu latach, Się przeżyło małe deja vu. To samo miejsce, ta sama firma, klient ten sam, choć towar inny.
Radość jak w dzieciństwie, kiedy Się dostawało głupstewko i było najszczęśliwszym dzieckiem na świecie.
- Nikt, nigdy nie dorasta na full.
Starsza pani, siwiutka, w okularach oldskulowych, pewnie po siedemdziesiątce, energicznie weszła do zakładu fryzjerskiego.
- Przyjmiesz mnie? - rzuciła w progu.
- A co się stało?
- A same niedobre rzeczy - pani nie przestawała. - Popatrz! Jakie klapnięte! Nie mogę! Jak w takich włosach chodzić?!
- Kobieta zawsze będzie kobietą. - Się siedziało urzeczone.
- Gdzie Szefowa? - Się bardziej z ciekawości niż potrzeby zapytało sekretariat.
- W samorządzie - padła odpowiedź.
Ot, nic ciekawego.
- Nie ma jej - Się odpowiedziało. - Jest w samorządzie.
- Coś ty! Pojechała na konferencję.
I tu nastąpiło olśnienie. Sekretariat dostał przykaz. Przecież świadomość niedalekiej obecności szefa działa jak niemal jego obecność.
- Zabawna jest - Się pozostało ambiwalentne.
- Wiesz, siedzimy przy stole, jemy obiad i opowiada mi o swojej pracy. No, mówi, zmienił mi się kierownik, bo po długich namowach Pio.. Tomuś się zgodził. Wiesz, wystarczyło, żeby mieć pewność, że to wszystko dalej trwa, dalej się ciągnie i dalej wszyscy udają... Freud miał rację...
- I co zrobisz? - Się tradycyjnie zapytało.
- Nic. Nie mam siły. Staram się być obok. Dosłownie. W przenośni.
- To trudne.
Słuchanie opowieści o osobach, których w ogóle Się nie znało, nie kojarzyło ani twarzy, ani nazwisk było jak poruszanie się we mgle.
Ale słuchało. To bywało ważniejsze. Może nawet naj.
"Fakty są takie, że pandemii nie ma!"
Się czytało zastanawiając się, czy aby nie o głupocie tu mowa.
Było ich dwóch.
Mniej więcej siedem-osiem lat. Biegali po całej restauracji, dotykali rękami wszystkich klamek, otwierali wszystkie drzwi, grzebali w skarbonkach charytatywnych, przepychali się, zaczepiali rówieśników.
Było je dwie.
Mniej więcej matka i córka (babcia i matka) stały i czekały na obsługę w obawie przed jakimkolwiek kontaktem ze światem terminali online. Starsza szukała jakiejś znajomej z obsługi, a nie znalazłszy jej jednak zetknęły się z siecią. Żadnych uwag, żadnego zainteresowania, żadnej reakcji na ich dwóch.
- I kto jest gorszy? - Się miało zagadkę.
- Możemy porozmawiać?
- Oczywiście.
I wyszli w trójkę.
- A ja zostałem jak ten duch niewidzialny, nieistniejący, całkiem obcy. No, jakby mnie nie było. Jakieś więzy? Jakieś relacje? Zupełnie nieistotne. Powinienem się przyzwyczaić, że jestem tylko dodatkiem do tego całego ich świata, w którym są oni. Ja nigdy. To boli. Udawanie, że wszystko jest fajnie. Cholera mnie bierze i boję się, że kiedyś powiem stop albo wybuchnę. Co chwile ktoś wychodził do łazienki cały zapłakany... wolałem włączyć telewizor. A potem nagle wyszli wszyscy zapłakani, wyściskali się zarzucając ramiona na szyję. I już. A ja stałem jak głupek. Co powiedzieć? Co zrobić? W drzwiach rzucili "cześć, zapraszamy do nas". Kurwa mać! Co to ma być?! A potem ona cała zapłakana... milczy. Nic. Ani słowa. Znowu duch! Kurwa mać! Czy mnie nie ma?! Czy ja o niczym nie wiem?! Czy ja niczego nie widzę?! Ubrałem się i wyszedłem do sklepu. Nie mogłem znieść tego milczenia. I tego, że spadłem w jej klasyfikacji daleko... nawet ten ciul z komórki jest ważniejszy.
- I co teraz zrobisz? - Się zapytało.
- Milczę. Będę milczał. Jestem zmęczony. Przepraszam za przeklinanie.
Się obejrzało stary wywiad z panią Ewą i od początku do końca pozostało pod wrażeniem jej osobowości.
- Bycie sobą nadal jest kontrowersyjne - pomyślało - a tyle z niej tkwi we mnie.
Kilku chłopców przebranych w mundury, kilku dziadków-nieweteranów, motocykliści ubrani niemal jak z gangu, poważnie miny, pozy z pistoletami, strzelbami, a do tego kilka koni i przepoważne miny na tle transparentu z odpalonymi racami...
- Przerażający ten patriotyzm - Się nie mogło zrozumieć jak można być z tego dumnym.
- Nie udało się, ale wieczorem coś się wymyśli.
Deklaracja była nieco na wyrost, ale znając Się na tyle dobrze wiedziało, że nie odpuści.
- No, udało się. Wszystko działa.
I to było lepsze niż jakiekolwiek testy Mensy.
Pędził rowerem w rozpiętej koszuli w kratę z krótkimi rękawami. Twarz ogorzała, tors opalony, a cała postura nijak nie zdradzała wieku. Młody? Stary? Nieistotne.
Się poczuło jak w wehikule czasu.
W poprzedniej epoce był to widok tak swojski, tak naturalny w czasie żniw, że aż kipiał szczęśliwym, błogim dzieciństwem.
A mówili, że wszystko mija.
Przeklinanie jako formę wyrazu (zwłaszcza w sytuacjach nerwowych i kryzysowych) Się doskonale rozumiało, ale w opowiadaniach z drugiej ręki jako podkreślenie opisu chwili przeszłej...
- Nie, nie dam rady tego słuchać - Się jednak słuchało. Z grzeczności.
- Dzień dobry - Pani ukłoniła Się przechodząc obok.
- Znasz ją? - Się zapytało.
- Nie.
- No, ja też nie.
Kolejny raz okazało się, że anonimowość bywa umowna.
- To dobry interes - Się zauważyło - posadzić mieczyki i sprzedawać na zielonym rynku.
Przyjemne z pożytecznym.
Jeszcze w zielone gramy, chęć życia nam nie zbrzydłaJeszcze na strychu każdy klei połamane skrzydłaI myśli sobie Ikar co nie raz już w dół runąłJakby powiało zdrowo, to bym jeszcze raz pofrunąłJeszcze w zielone gramy, choć życie nam doskwieraGramy w nim swoje role naturszczycy bez sufleraW najróżniejszych sztukach gramy, lecz w tej, co się skończy źleJeszcze nie, długo nie!
